Πρόσφυγας στην Ελλάδα ράβει μάσκες και τις προσφέρει δωρεάν

Ήταν από τους πιο γνωστούς ράφτες στην ιδιαίτερη πατρίδα του και σήμερα ράβει μάσκες για τους άλλους πρόσφυγες, στα Τρίκαλα. Τον βοηθούν η σύζυγος και κάποια από τα 5 του παιδιά.

Στο Ζάχο, μια από τις πιο γνωστές πόλης στο κουρδικό τμήμα του Ιράκ, ο Safar Saabo ήταν ονομαστός ράφτης. Είχε υφάσματα άριστης ποιότητας, έβγαζε σχέδια μοναδικά και η φήμη του εξαπλώθηκε και πέρα από τις εύπορες συνοικίες και έφτασε μέχρι τις τάξεις του στρατού. Οι στρατιωτικοί τον εμπιστεύονταν για τα καλοραμένα του κοστούμια, σε αυτά ήταν ξακουστός σε όλη την πόλη. Στην γνωστή ακόμη και στους αρχαίους Έλληνες από τις περιγραφές του Ξενοφώντα, πόλη Ζάχο, ο Safar, είχε ένα μεγάλο ραφτάδικο με θέα την ονομαστή γέφυρα Νταλάλ. Όταν τα πράγματα αγρίεψαν πήρε την σύζυγό του, που τον βοηθούσε μέχρι τότε στο ραφτάδικο και τα 5 του παιδιά και έφτασαν στην Ελλάδα.

Ενάμισι χρόνο είναι ο πρόσφυγας Safar Saabo στην πατρίδα μας και μένει με την οικογένειά του στα Τρίκαλα, σε ένα νοικοκυρεμένο διαμέρισμα μέσω του προγράμματος ESTIA, που υλοποιούν από κοινού η e-trikala (η αναπτυξιακή του Δήμου Τρικκαίων) με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, από το 2017. Σε αυτή την δύσκολη συγκυρία για τον ίδιο, αλλά και για την Ελλάδα, θέλησε να προσφέρει και έβαλε μπροστά τις μηχανές του, ράβοντας μάσκες για να τις διαθέσει στους άλλους πρόσφυγες. Μαζί του, ακούραστη βοηθός η σύζυγός του, αλλά και όσα από τα παιδιά του μπορούν, όταν δεν έχουν υποχρεώσεις για τα -διαδικτυακά πλέον- μαθήματα στο σχολείο.

Τα υφάσματα και τα άλλα υλικά προμήθευσε στην οικογένεια του Safar Saabo η εταιρία του δήμου e-trikala και εκείνος ράβει νυχθημερόν μάσκες για τον κοροναϊό. Στόχος του να ξεπεράσει τις 400, που ήταν ο αρχικός του υπολογισμός, ενώ όλες τις προσφέρει δωρεάν. «Πιστεύουμε ακράδαντα πως μία τέτοια κρίση μπορεί να ξεπεραστεί, μόνο όταν είμαστε ενωμένοι και ο ένας βοηθάει τον άλλον», δήλωσε ο δήμαρχος Τρικκαίων και πρόεδρος της ΚΕΔΕ, Δημήτρης Παπαστεργίου, προσθέτοντας ότι η συμμαχία ευθύνης επεκτείνεται και αποκτά νόημα και νέα διάσταση σε καιρούς δύσκολους.

Ο “ράφτης από το Ζάχο” δεν θέλει να μιλάει πολύ. Αγαπάει την Ελλάδα, νιώθει ευγνωμοσύνη για την χώρα που τον φιλοξενεί και δεν κρύβει πως θα ήθελε μείνει εδώ και να συνεχίσει την δουλειά του. Να ράβει δηλαδή ωραία κοστούμια. Μέχρι τότε οι μηχανές του θα γαζώνουν υφάσματα για μάσκες, που θα κραστήσουν μακριά τον κοροναϊό.

Πηγή: Ethnos