Η ηθική κατρακύλα στην Ελλάδα δεν έχει τελειωμό: Η έρευνα για τα ζευγάρια που συγκλονίζει

Το έχουμε πει ξανά και ξανά: η κρίση που βιώνουμε, δεν είναι μόνο οικονομική ή δεν είναι κυρίως οικονομική, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, βλέποντας τα τελευταία χρόνια τα έσοδά τους να μειώνονται και τα έξοδα να εκτοξεύονται.

Είναι κρίση αξιών, είναι ηθική, είναι κοινωνική, είναι σεξουαλική, είναι λίγο απ’ όλα: ο μέσος Έλληνας δεν έχει ούτε λεφτά, ούτε καλή διάθεση, ούτε όρεξη για σεξ ή επικοινωνία. Θα παραβιάσει κάθε ηθικό φραγμό, θα αδιαφορήσει για τον συνάνθρωπο, θα εξαπατήσει με μεγαλύτερη ευκολία, θα «πατήσει» τον από κάτω, θα «ρίξει αγκωνιά» στον παραδίπλα, θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να επιβιώσει ή να επιπλεύσει ή «να τη βγάλει» για ακόμα μια μέρα.

Γνωστά λίγο – πολύ όλα τα παραπάνω, το βιώνουμε καθημερινά, τα βλέπουμε στο σπίτι μας ή στον κοινωνικό μας περίγυρο, τα ακούμε όλο και πιο συχνά και μας κάνουν όλο και λιγότερη εντύπωση.

Υπάρχει όμως και ένα καινούργιο φρούτο

Τουλάχιστον όπως μάθαμε από μια πανευρωπαϊκή έρευνα, τα στοιχεία της οποίας γνωστοποίησε η συμβουλευτική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Φρόσω Φωτεινάκη, στο «Πρακτορείο FM»: τρεις στους δέκα άντρες στην Ελλάδα κακοποιούνται σωματικά από τη γυναίκα τους, ενώ επτά στους δέκα πέφτουν θύματα ψυχολογικής βίας.

Ψυχολογική βία, όπως λέμε «είσαι άχρηστος», «είσαι ανίκανος», «καλά μου έλεγε η μάνα μου να μην σε παντρευτώ», «κάνε κάτι κι εσύ επιτέλους στο σπίτι!», «δεν είσαι άξιος για τίποτα», «γι’ αυτό δεν έχεις πάρει ποτέ προαγωγή στη δουλειά ή αύξηση, σε έχουν πάρει χαμπάρι» και άλλα τέτοια – ο άντρας – κουβαλητής πλέον δεν «κουβαλάει» λεφτά σπίτι με την ίδια επιτυχία κι αυτό τον φέρνει στο στόχαστρο της γυναίκας του, όπως επίσης και τον κάνει πιο επιθετικό απέναντι στη γυναίκα και πιο «ελεγκτικό» στα έσοδα και τα έξοδά της.

Αλλά σωματική βία;

Ένας στους τρεις άντρες θύμα σωματικής βίας; Προφανώς δεν μιλάμε για κλωτσιές, μπουνιές και λαβές ζίου – ζίτσου, αλλά όπως και να έχει μιλάμε για κάποιας μορφής σωματική βία: χαστούκι, σπρώξιμο, τράνταγμα, πέταγμα κάποιου αντικειμένου – αυτό που χαριτολογώντας περιγράφαμε ως τώρα ως «παντόφλα» ή ως «πλάστη», δεν έχει πλέον καμιά χαριτωμενιά και καμία πλάκα: είμαστε και επίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση,

Άντρες VS Γυναικών…

Ανησυχητικό; Βαθιά. Στενάχωρο; Πολύ. Δυσοίωνο; Όσο δεν πάει. Αντί οι δυσκολίες να ενώσουν τα ζευγάρια, να τους συσπειρώσουν, να τους κάνουν «μια γροθιά», το ρίχνουν στις «γροθιές»… Και το «ασθενές φύλο», η γυναίκα, πλέον δεν σηκώνει απλά τη φωνή της – σηκώνει και το χέρι της. Δεν πάει να κλειστεί στο δωμάτιό της, πάει και σπρώχνει τον άντρα της, του πετάει ό,τι βρίσκει εύκαιρο, του ρίχνει χαστούκι.

Τρέμω στη σκέψη ότι μπορεί αντίστοιχα να έχει εκτοξευτεί και η βία των αντρών κατά των γυναικών, φοβάμαι ότι εκεί μπορεί να ακούσουμε πολύ χειρότερα πράγματα, πολύ χειρότερες μορφές βίας – κι ας μην ξεχνάμε ότι τα καταγεγραμμένα περιστατικά και οι καταγγελίες είναι πολύ λιγότερες απ’ όσες πραγματικά συμβαίνουν, διότι πολλές γυναίκες φοβούνται να παραδεχθούν, να αποκαλύψουν, να καταγγείλουν, να ζητήσουν βοήθεια. Φοβούνται την επόμενη μέρα, τη μοναξιά, το οικονομικό στρίμωγμα, την οικογενειακή ή κοινωνική κατακραυγή, τη δικαστική αντιπαράθεση, το νέο ξεκίνημα – ειδικά αν στο κάδρο υπάρχουν και παιδιά.

Σε μια κοινωνία που μαστίζεται από μια βαθιά και σιχαμένη κρίση σε όλα τα επίπεδα, η οικογένεια ή η σχέση, η συντροφικότητα και το «μαζί στα δύσκολα», αυτό που θα έπρεπε να μας κρατάει και να μας ενώνει, να γίνεται «κόλλα» που να μην αφήσει τα πάντα να διαλυθούν, γίνεται «οξύ» και τα διαβρώνει όλα. Η ένταση μεταφέρεται σπίτι και εκτονώνεται με φωνές, αλληλοκατηγορίες, βρισιές, χειρονομίες, ξύλο, πολύ συχνά και μπροστά στα παιδιά, με ανοιχτά παράθυρα, αδιαφορώντας πλέον αν ακούει όλη η γειτονιά.

Φτώχεια και κακουχίες, πείνα και εξαθλίωση, δυσκολίες κάθε είδους, έχουν γνωρίσει και οι προηγούμενες γενιές – οι γονείς και οι παππούδες μας έχουν περάσει πολύ χειρότερες καταστάσεις: προσφυγιά, πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο, Χούντα, αλλά με κάποιο τρόπο κρατήθηκαν όρθιοι, αναζήτησαν παρηγοριά και συμπαράσταση ο ένας στον άλλον, ξεπέρασαν τους χαλεπούς καιρούς με αγάπη και κατανόηση, κρατήθηκαν χέρι – χέρι και έζησαν με λίγα ή με ελάχιστα.

Εμείς;

Θα φανούμε άραγε κάποια στιγμή αντάξιοί τους, ή θα τα διαλύσουμε όλα πιπιλώντας κάθε καραμέλα δικαιολογίας που υπάρχει;

Πηγή: Ratpack.gr