Το Χριστουγεννιάτικο μαρτύριο που ζει κάθε Χρήστος

Γεια σας. Είμαστε οι Χρήστος (Μπαρούνης) και Χρήστος (Κάβουρας) και ετοιμαζόμαστε σε λίγες ώρες να νιώσουμε -ξανά- παντελώς… ΆΧΡΗΣΤΟΙ. Μένουν λιγότερο από 24 ώρες για τα Χριστούγεννα, σωστά; Όλοι, μετράτε αντίστροφα, σωστά; Περιμένετε πώς και πώς να γιορτάσετε μαζί με τους δικούς σας, έτσι δεν είναι; Εσύ, Γιώργο Πολυμενέα, Κωνσταντίνε Ρητινιώτη, Νίκο Συρίγο, εσύ Μιχάλη, Τάκη, Γιάννη, Δημήτρη; Όλοι εσείς, κάνατε τη γιορτούλα σας μέσα στη χρονιά, κάνατε την παρτάρα σας, τσεπώσατε τα δωράκια σας και τώρα περιμένετε την αυριανή μέρα για να μάς κλέψετε τη δόξα! Τι; Δεν είχατε τέτοια πρόθεση; Αλήθεια, πιστεύετε ότι εμείς οι Χρήστοι είμαστε τελείως ακομπλεξάριστοι αυτή τη μέρα;

Όχι, μάγκες, δεν είμαστε!

Έχουμε ένα σωρό απωθημένα! Κι αν θέλετε να ξέρετε, ΌΧΙ, τη συγκεκριμένη μέρα δεν τη γουστάρουμε όπως θα θέλαμε. Γιατί; Θέλει κι ερώτημα;

Γιατί πρώτα απ’ όλα δεν νιώθουμε ότι γιορτάζουμε

Ποιοι γιορτάζουν σήμερα; Οι Χρήστοι! Και ποιοι άλλοι γιορτάζουν; Όλος ο κόσμος. Ναι φίλε, γιορτάζω εγώ που με λένε Χρήστο, αλλά γιορτάζεις κι εσύ που σε λένε Σταμάτη, γιορτάζει κι ο ξαδερφός σου ο Μελέτης κι ο μπατζανάκης σου ο Αγαθοκλής, γιορτάζει κι η κουτσή Μαρία. Γιατί; Γιατί είναι Χριστούγεννα! Δεν είναι μόνο η γιορτή μας, δεν είναι η δική μας μέρα, δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές!

Γιατί να πάρεις κι εσύ δώρο;

Αντί, λοιπόν, να σηκωθούμε το πρωί και να αρχίσουμε να ξετυλίγουμε, βλέπουμε την αδερφή μας, τον αδερφό μας, εσάς, να παίρνετε δώρα ο ένας στον άλλον λες και είναι η γιορτή των Αγίων Πάντων. Κι εκεί που περιμένουμε όλοι να πέσουν πάνω μας να αρχίσουν να μας αγκαλιάζουν, να μας φιλάνε, να μας λένε χρόνια πολλά και να μας βομβαρδίζουν με τα καλούδια τους, καθόμαστε στην άκρη και τους παρακολουθούμε να μας προσπερνάνε και να ανταλλάσσουν δώρα και ευχές. Πώς λέτε να νιώθουμε εκείνη τη στιγμή; Λέτε να νιώθουμε οι πιο σημαντικοί στον κόσμο; Ή μήπως ότι είναι η μέρα μας; Μήπως να σάς πάρουμε και δώρο στην τελική;

Πάρτι για… πάρτη μας

Άσε και το άλλο. Θες να κάνεις ένα πάρτι, να καλέσεις κολλητούς, γκόμενες, φίλους, φίλες (not) κι όλοι λείπουν. Ο ένας στο χωριό του, ο άλλος καλεσμένος σε τραπέζι, ο άλλος «Α, θα κάτσουμε οικογενειακά», οι άλλοι «εμείς σήμερα παίζουμε χαρτιά σπίτι», ε ποιον να καλέσεις στην τελική; Καταλήγεις να κάνεις πάρτι με τον σκύλο σου, που προφανώς γιορτάζει κι αυτός. Γιορτή το λέτε εσείς αυτό;

Έφερα μπαγιάτικα γλυκά

Είτε είσαι μαθητής, είτε φοιτητής, είτε εργαζόμενος, περιμένεις τη γιορτή σου για να  πας γλυκά, να συλλέξεις ευχές και να νιώσεις ότι έστω και για λίγο είσαι στο επίκεντρο. Εμείς πώς να φτάσουμε σε αυτό το σημείο όταν τα γλυκά τα πηγαίνουμε άλλη μέρα; Θες να τα πας στο σχολείο ή στη σχολή; Κλειστά δυο βδομάδες! Μέχρι να περάσουν τα Χριστούγεννα οι μισοί έχουν ξεχάσει ότι μας λένε Χρήστο. Άσε τη δουλειά. Εκεί, τα πας δυο μέρες πριν και σου λένε «Α, δε σου λέω χρόνια πολλά σήμερα, θα σου τα πω τηλεφωνικά». Ευχήσου μου ρε μεγάλε να νιώσω λίγο σημαντικός σήμερα κι ας πάει στο καλό. Κι εγώ δε σου δίνω το γλυκό, θα στο στείλω όταν με πάρεις τηλέφωνο. Τα πας δυο μέρες μετά, κι έχουν μπαγιατέψει. Μαζί με αυτά και οι ευχές τους. Λέει ο άλλος «Α, ναι γιόρταζες, χρόνια πολλά»… Ωραία… «Α, ναι, με ξέχασες, στον λαιμό να σου κάτσει». 

Χρόνια πολλά και για τη γιορτή σου!

«Χρόνια πολλά καλά Χριστούγεννα», σου λένε. Και πριν προλάβεις να σιχτίρ… να αντευχηθείς, τότε το θυμάται: «Α, χρόνια πολλά και για τη γιορτή σου»! Φίλε άστο, καλύτερα κάνε πως το ξέχασες τελείως. Ή θα μου ευχηθείς εξ αρχής και θα μου δώσεις το ολοκληρωμένο «χρόνια πολλά» που μου ανήκει, με μια ατάκα του τύπου «Χρόνια πολλά παιχταρά μου, να χαίρεσαι την ονοματάρα σου!», αλλιώς μόκο. Αυτά από εμάς. Και συγνώμη για την γκρίνια, αλλά δεν μας περισσεύουν για ψυχολόγο και κάπου έπρεπε να τα πούμε και εμείς. Καλές γιορτές.

«Όπα μισό. Παιδιά να χωθώ και εγώ λίγο;»

Εγώ δεν είμαι Χρήστος αλλά Χρήστου. Ή μάλλον μόνο εγώ το νομίζω αυτό, γιατί οι μισοί απ’ όσοι με γνωρίζουν θα με αποκαλέσουν σίγουρα 3 φορές Χρήστο μέσα στο μήνα. «Μωρέ μας μπερδεύει το επίθετο» λένε. Τι μπερδεύει δηλαδή; Κώστας Χρήστου. ΚΩΣΤΑΣ, όνομα. ΧΡΗΣΤΟΥ, επώνυμο. Και στο Facebook έτσι το έχω, δεν υπάρχουν δικαιολογίες τύπου «α ρε συ, μήπως τον λένε Χρήστο;». Αν με λέγανε Παπαδόπουλο δεν νομίζω να έκανε κανένας λάθος. Πάντως ο Γιώργος Πολυμενέας το κάνει. Και σκέψου είμαστε και φίλοι, το διάολο μου, δεν με γνώρισε χθες.

Αλλά οκ άστο αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και τα Χριστούγεννα. Ακούω συνέχεια χρόνια πολλά, μέχρι να διαπιστώσει κάποιος ότι τελικά με λένε Κώστα. Οι πιο αστειάτορες, εμφανίζονται με αυτή την πανηλήθια νερόβραστη ατάκα «να χαίρεσαι το επώνυμο σου». Καλά μιλάμε έχεις πολύ χιούμορ αδερφέ, πέθανα. Το ‘χω συνηθίσει βέβαια. Εδώ μπερδεύονται κάτι θειάδες και κάτι ξαδέρφια που με ξέρουν από μπέμπη. «Μην δίνεις σημασία αγοράκι μου στο κωλόσογο της μάνας σου» λέει ο πατέρας μου και κάπως έτσι οι δύο Χρήστου παρηγορούμαστε.

Είναι κρίμα και άδικο να σε λένε Χρήστο και να μην σε θυμάται κανείς, αλλά σπάει νεύρα να σε λένε Χρήστου και όλοι να πιστεύουν ότι γιορτάζεις.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε Κάβουρα και Μπαρούνη.