Ο Γιάννης Πετράκης ανέβηκε στον Ψηλορείτη του!

Ο Γιάννης Πετράκης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο στις 20 Μαΐου 1959 και όπως όλα τα παιδιά, έπαιζε με μία μπάλα στις χωμάτινες γειτονιές μέχρι να μεγαλώσει και να γίνει σαν τους ποδοσφαιρικούς ήρωες που κολλούσε στον τοίχο του δωματίου του.

Δεν ευτύχησε να κάνει τη μεγάλη καριέρα. Ήταν από τους λεγόμενους «βιοπαλαιστές» του χώρου. Αστέρας Περάματος, ΕΑΡ, Ποσειδώνας Ηροδότου και ΟΦΗ. Αυτή η τετραετία που φόρεσε την φανέλα των Ομιλιτών ήταν και η καλύτερη της διαδρομής του. Έζησε τον ΟΦΗ στα σπάργανα της κορυφαίας επαρχιακής ομάδας, λίγο πριν την έλευση του Ευγένιου Γκέραρντ και λίγο πριν αρχίσουν οι επιτυχίες.

Όταν αποχώρησε από τις αγωνιστικούς χώρους συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να κάνει μακριά από αυτούς. Η μυρωδιά του γρασιδιού και των αποδυτηρίων, ο έρωτας με το ποδόσφαιρο, η καψούρα με την τακτική. Το λογικό επόμενο βήμα ήταν η προπονητική. Αστέρας Περάματος, Ηρόδοτος, Μάλια, Αστέρας Τρίπολης. Από τα χαμηλά, στα ψηλά. Βήμα-βήμα, χωρίς βιασύνη, με σκληρή δουλειά και υπομονή. Πέρασμα από τον ΟΦΗ σαν βοηθός προπονητής του Σκάζνι και κάμποσα χρόνια αργότερα του δίνεται η ευκαιρία να αναλάβει ως πρώτος.

Όπως είπε κι ένας γνήσιος οπαδός του ΟΦΗ, «στον Πετράκη χρωστάμε όλοι οι Ομιλίτες μια συγγνώμη». Η αλήθεια είναι πως δεν έπεσε στην καλύτερη δυνατή ομάδα και βρέθηκε να μάχεται για την αποφυγή του υποβιβασμού. Έφυγε σαν αποτυχημένος ή «λίγος» όπως έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν πολλοί. Επόμενος σταθμός ο Εργοτέλης όπου κι εκεί η συνεργασία δεν ευδοκίμησε. Και τον Γενάρη του 2014 έρχεται ο ΠΑΣ Γιάννινα.

Ο «Αγιαξ της Ηπείρου» δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση. Δεν έχει εξασφαλίσει άδεια, έχει καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος η επένδυση στον Σάκη Τσιώλη, ο κόσμος δεν πηγαίνει στο γήπεδο, η ομάδα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σιγά τα ωά που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Παιχνιδάκι αυτή η δουλειά για τον Γιάννη Πετράκη.

Αποδέχεται την πρόταση του ΠΑΣ με στόχο όχι μόνο την ανοικοδόμηση του συλλόγου, αλλά να δώσει απαντήσεις σε όσους τον αμφισβήτησαν. Σε όσους βιάστηκαν να ρίξουν τους τίτλους τέλους της προπονητικής του καριέρας. Απαντήσεις με πράξεις ουχί με λόγια.

Ο δρόμος στο τιμόνι του ΠΑΣ είχε πολλές λακκούβες και ουκ ολίγα αδιέξοδα. Η πολιτική της ομάδας στο μεταγραφικό παζάρι ήταν ξεκάθαρη: «δεν έχουμε πολλά να δώσουμε». Άρα, ο Πετράκης έπρεπε να πλάσει ποδοσφαιριστές. Ξεκίνησε δίχως τυμπανοκρουσίες, με χαμηλά το κεφάλι και πείσμα. Την ώρα που οι περισσότεροι στοιχημάτιζαν για υποβιβασμό του ΠΑΣ, ο Έλληνας προπονητής το πάλευε. Μόνος του. Και κατάφερε να βγάλει την ομάδα από τις περιπέτειες της δεύτερης κατηγορίας.

Την επόμενη χρονιά ο στόχος ήταν ο ίδιος. Λίγα λόγια και πολλή δουλειά για να δημιουργηθεί ένα σύνολο που στόχο θα έχει τη γρήγορη εξασφάλιση της σωτήριας κι από εκεί και πέρα ό, τι ήθελε προκύψει. Και προέκυψε, έστω από το παράθυρο όπως λένε πολλοί. Το τέλος της περιόδου 2014-15 βρίσκει τον «Αγιαξ της Ηπείρου» στην 6η θέση της βαθμολογίας της Super League, αλλά στην Ευρώπη λόγω της αδυναμίας του Πανιωνίου να εξασφαλίσει άδεια. Τα μαθητούδια του Πετράκη τα κατάφεραν: δικαίωσαν πρωτίστως τον προπονητή τους κι έπειτα τον κόσμο που είχε αρχίσει δειλά-δειλά να αναγνωρίζει τη δουλειά που γίνεται στην ομάδα.

Ο ΠΑΣ έφτασε στην ονείρωξη και ο Γιάννης Πετράκης στον Ψηλορείτη. Στις αρχές του 2016 έρχεται η δική του κορύφωση, όντας ο καλύτερος Έλληνας προπονητής, βάσει ψηφοφορίας του ΠΣΑΠ. Μπροστά στο μικρόφωνο λυγίζει όταν μιλά για τους ποδοσφαιριστές και τους κόπους του. Χαμηλών τόνων, σεμνός και πράος χαρακτήρας, ξέρει να γίνεται αγαπητός χωρίς αυτός να είναι ο αυτοσκοπός του.

Φέτος αποκαλούν τον ΠΑΣ Γιάννινα τη Λέστερ της Ελλάδας. Βασικά, αυτό γίνεται από το βράδυ της Δευτέρας όταν οι «κυανόλευκοι» ανέβηκαν στην τρίτη θέση της βαθμολογίας, πίσω από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και μάλιστα με παιχνίδι λιγότερο. Μέχρι να έρθει το διπλό στο Αγρίνιο, η εσωστρέφεια που τρώει το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε βάλει στο περιθώριο τον ΠΑΣ. Έλα μωρέ, ποιος να ασχοληθεί με αυτούς όταν έχουμε σημαντικότερα πράγματα. Διαιτησίες, non paper, ανακοινώσεις, γκρίνιες, οπαδισμό.

Ευτυχώς, να λέμε, που ήρθε ο ΠΑΣ. Μάννα εξ ουρανού. Την ώρα που ξύναμε τον πάτο, την ώρα που ο κόσμος απομακρυνόταν από τις τηλεοράσεις σαν τα μικρά παιδιά όταν παίζει θρίλερ, η ομάδα του Γιάννη Πετράκη ήρθε να μας θυμίσει γιατί είναι ωραίο το ποδόσφαιρο. Έστω και για λίγο.

Ο Έλληνας τεχνικός θα μπορούσε να είναι ήρωας σε ταινία του Φώσκολου. Είναι, όμως, ο ήρωας ενός πρωταθλήματος που επιβιώνουν οι λίγοι και παλεύουν για το φως στο τούνελ οι περισσότεροι. Ο Πετράκης γράφει τη δική του ιστορία χωρίς τυμπανοκρουσίες. Χωρίς δημοσιογραφικούς στρατούς, χωρίς γλειψίματα. Κι όταν έρθει ξανά η ώρα της αναγνώρισης δεν θα ντραπεί να αφήσει τα δάκρυα να κυλήσουν στο πρόσωπό του. Ως γνήσιος Κρητίκαρος.

Πηγή:sportit