«Παρέα γύρευε ο Θεός, να ΄χει κάποιον κοντά του και πήρε το Μιχάλη μας να κάθεται δεξιά του…»

Θλίψη και συγκίνηση προκάλεσε πριν από μερικές ημέρες σε ολόκληρο το Ρέθυμνο, η είδηση του θανάτου του Μιχάλη Παπαδάκη. 

Ενός ανθρώπου ο οποίος ήταν πολύ αγαπητός και είχε γίνει ευρύτερα γνωστός μέσα από το πολυχώρο εστίασης “Μαϊστρος” που διατηρούσε στον Κουμπέ.

Ο Μιχάλης δυστυχώς δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή μετά τον πολυετή του αγώνα και η οικογένειά του μέσω επιστολής σπεύδει να ευχαριστήσει όλους εκείνους που στάθηκαν στο πλευρό της κατά τη δύσκολη αυτή περίοδο.

Η επιστολή από την οικογένεια του Μιχάλη:

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε, από τα βάθη της καρδιάς μας, όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν αυτές τις δύσκολες ώρες, με όποιο τρόπο μπόρεσαν τόσο με τη φυσική παρουσία τους όσο και από απόσταση, μια και λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης δεν κατάφεραν να βρεθούν κοντά μας. Το ταξίδι του Μιχάλη μας, από τον Μάρτη του 2018, υπήρξε μακρύ και δύσβατο.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους τρεις νευροχειρουργούς του ΓΝΑ Γεννηματάς κ.κ. Κ. Σκαφίδα, Γ. Γεωργουλή, και Β. Βαλαδάκη για τις ατέλειωτες ώρες που αφιέρωσαν στα χειρουργεία του Μιχάλη, ώστε να τον κρατήσουν στη ζωή.

Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εξαιρετικό επιστήμονα αλλά πρωτίστως Άνθρωπο κ. Αλέξανδρο Καλογερομήτρο, Διευθυντή της ΜΕΘ – ΜΑΦ του ΓΝΑ Γεννηματάς και στην ιατρική του ομάδα καθώς και στο νοσηλευτικό προσωπικό των δύο μονάδων, υπό τη διεύθυνση του κ. Κ. Τσιρωνά, για όλα όσα έκαναν για τον Μιχάλη και για εμάς. Θα θέλαμε ιδιαιτέρως να αναφερθούμε στα κορίτσια της ΜΑΦ που λειτουργούν με την καρδιά τους και προσπαθούν πάντα για το καλύτερο των ασθενών τους. Στάθηκαν για εμάς μία δεύτερη οικογένεια και φρόντισαν τον Μιχάλη μας σαν δικό τους άνθρωπο. Τις ευχαριστούμε θερμά για την ανθρωπιά και την αγάπη τους.

Ευχαριστούμε τους φίλους «αδελφούς» του Μιχάλη στην Αθήνα για όλη την βοήθεια, ψυχολογική και οικονομική, τη φιλοξενία τους και την αγάπη που μας πρόσφεραν απλόχερα. Μανώλη, Γιάννη, Χρήστο, Κώστα τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να σας δείξουμε την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας. Την οικογένειά μας στην Αθήνα που μας φιλοξένησε και μας περιποιήθηκε για τόσο μεγάλο διάστημα, χωρίς να παραπονεθεί ποτέ. Τις οικογένειες Καριπίδη και Μήτσιου, για την φιλοξενία και την στήριξή τους το διάστημα παραμονής μας στη Λάρισα.

Ευχαριστούμε το γραφείο τελετών του κ. Χαμογεωργάκη, για την άψογη δουλειά τους, την Τροχαία και το Αστυνομικό Τμήμα Ρεθύμνου για την βοήθεια και την ρύθμιση της κυκλοφορίας στο δρόμο για την τελευταία κατοικία του Μιχάλη μας.

Τέλος θέλουμε να ευχαριστήσουμε έναν άνθρωπο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό μας – χωρίς να μας γνωρίζει καν – με μόνο κίνητρό του την αγάπη του για τον Μιχάλη.

Έκανε τα πάντα, προκειμένου ο Μιχάλης να έχει οτιδήποτε χρειαζόταν τη στιγμή που το χρειαζόταν. Γιάννη μας, το ευχαριστώ ίσως δεν είναι αρκετό…

Παραθέτουμε τα λόγια σου:

Αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου για να αποχαιρετήσω τον αγαπημένο μου φίλο, που θα τις έλεγα αν είχα την δυνατότητα να παρευρεθώ. Σήμερα είναι μία δύσκολη μέρα για όλους μας. Και παρόλο που είναι πολύ πιο εύκολο να πενθείς σιωπηλά, γιατί δε χρειάζεται να ανησυχείς ότι δεν θα καταφέρεις να αρθρώσεις λέξη από τη συγκίνηση ή απλά ότι δεν θα μπορέσεις να βρεις τις σωστές λέξεις. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι όλοι εδώ μοιραζόμαστε τις σκέψεις του άλλου για το Μιχάλη, τον οποίο όλοι αγαπήσαμε, ως γιο, ως αδελφό, ως θείο, ως φίλο, ως συνεργάτη και ο καθένας με τον τρόπο του.

Όλοι έχουμε τις δικές μας προσωπικές και ιδιαίτερες αναμνήσεις, που έχει αφήσει στις καρδιές μας ο Μιχάλης. Γιατί ήταν ένας ευχάριστος, ντόμπρος, εγκάρδιος, χαμογελαστός, αισιόδοξος, ειλικρινής, δυναμικός, εξαίρετος χαρακτήρας με προσωπικότητα και παρουσία. Και το αποδείκνυε καθημερινά σε όλη του τη ζωή. Πάντα αντιμετώπιζε τις δυσκολίες στη ζωή του με υπομονή, επιμονή και κουράγιο. Όποια μάχη κι αν έχασε ήταν γιατί κάποιος φέρθηκε με ύπουλο τρόπο. Έτσι και τώρα στην μεγαλύτερη μάχη της ζωής του μετά από 3 χρόνια επιμονή, υπομονή και κουράγιο, 25 χειρουργεία, προσπάθειες των γιατρών του που έλεγαν «Όχι αυτός ο άνθρωπος θέλει να ζήσει, όσα χειρουργεία χρειαστούν θα γίνουν», δυστυχώς ένας άγνωστος, ύπουλος εχθρός που ταλαιπωρεί όλο τον κόσμο τον πήρε από κοντά μας. 

Πριν 1.130 ημέρες που άρχισες να παλεύεις για τη ζωή σου, είχαμε την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γύριζες κοντά μας, τώρα όμως που έφυγες έχεις αφήσει ένα κενό στην καρδιά μας, που κανένας δεν μπορεί να γεμίσει. Και παρόλο που λένε ότι ο χρόνος θεραπεύει, την πληγή της απουσίας σου, αγαπημένε μας, νομίζω ότι θα την νιώθουμε με τον ίδιο πόνο στην καρδιά μας, όσο αυτή θα χτυπά. Ήμασταν όλοι πολύ τυχεροί που σε είχαμε στη ζωή μας, Μιχάλη!  Θα είσαι στην σκέψη μας, θα σε αγαπάμε και θα μας λείπεις για πάντα. Καλό παράδεισο αγαπημένε γιε, αδελφέ, θείε, φίλε, συνεργάτη.

Γ. Β.

Ολοκληρώνοντας παραθέτουμε μία μαντινάδα από ένα ακόμη αγαπημένο του πρόσωπο…

Παρέα γύρευε ο Θεός,
να ΄χει κάποιον κοντά του
και πήρε το Μιχάλη μας
να κάθεται δεξιά του.
Κουράστηκε να κάθεται
μονάχος στο κρεβάτι…
Μα εκεί ψηλά θα μας θωρεί
με του Θεού το μάτι!
Φ. Σ.

Ευχόμαστε υγεία σε όλους! 

Η οικογένεια του Μιχάλη Παπαδάκη