Όχι, δεν είμαι τοπικιστής. Αθεράπευτα «άρρωστος» με την Κρήτη είμαι!

Όχι, δεν ισχυρίζομαι ότι η Ελλάδα δεν έχει ομορφιές μεγαλύτερες από αυτές της Κρήτης. Ίσα ίσα, έχω δει τέτοιες ομορφιές και αισθάνθηκα ζήλεια.

Εγώ δεν είμαι θαυμαστής της Κρήτης. Είμαι παθιασμένος με την Κρήτη. Όπως παθιασμένος ήμουνα με τη μάνα μου και με τον κύρη μου όσο ζούσαν. Κι ας ήξερα, κι ας έβλεπα, πως υπήρχανε άλλοι γονείς ομορφότεροι, πλουσιότεροι, πιό μορφωμένοι και με ζηλευτά αξιώματα. Εγώ, τους γονιούς μου αγαπούσα παθιασμένα. Δεν θα τους άλλαζα ακόμη κι αν μου έδιναν χίλιους από τους άλλους.

Γράφει ο Στρατάκης Μιχάλης

Έτσι και με την Κρήτη και μη με παραξηγείτε σας παρακαλώ.

Ξέρω πως ο καπνιστός σολομός και το χαβιάρι είναι εδέσματα περιοπής. Όμως εγώ τα κουκιά, το οφτό, τις πικρόβρουβες, τους χοχλιούς και το απάκι προτιμώ.

Ξέρω ότι η σαμπάνια είναι υπέροχο ποτό για όλους τους πολιτισμένους. Όμως εγώ τη ρακή και τον μαρουβά λατρεύω. Κι ας μη μπορούν ούτε να τα μυρίσουν οι πολιτισμένοι.

Ξέρω πως υπάρχουν αλλού υπέροχοι τόποι, με απίστευτες ομορφιές. Όμως εγώ θέλω να περπατώ, να κάθομαι και να κυλιέμαι στις Γκαγκάλες, στη Ρογδιά, στις Μοίρες, στην Αγιά, στα Ανώγεια, στο οροπέδιο του Λασιθίου, στη Νίδα, στα Αστερούσια, στα Χανιά, στο Ρέθεμνος, στη Σητεία, στα φαράγγια, στα ριζιμιά χαράκια και στα νεκροταφεία.

Ξέρω πως ο κάθε τόπος έχει να επιδείξει υπέροχες μουσικές. Όμως εγώ στο πάντρεμα της λύρας με το λαγούτο ανατριχιάζω.

Σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και στα ξένα έχω κάνει φιλίες. Όμως μόνο τους εντιμότατους Κρητικούς φίλους μου λαχταρώ.

Όχι, δεν είμαι τοπικιστής. Αθεράπευτα ”άρρωστος” είμαι με την Κρήτη. Ξέρω πως δεν υπάρχει γιατρειά γι’ αυτήν την ”ασθένεια”. Όπως δεν υπάρχει γιατρειά και για τον καθένα άνθρωπο που είναι παθιασμένος με τον τόπο του.

Εγώ, μπορεί να το παρακάνω.

Μα μόνο έτσι ξέρω να αγαπώ.

Συμπαθάτε με λοιπόν και αφήστε με να μη ξεριζώνω ούτε αγριόχορτο, σκεπτόμενος ότι σίγουρα αυτό το αγριόχορτο κουβαλά στο σώμα του αίμα Κρητικών από το οποίο είναι ποτισμένη και η τελευταία πατουχιά της κρητικής γης