Κρήτη: Ο «Δάσκαλος της χρονιάς» που μεταμόρφωσε ένα ολόκληρο σχολείο!

Ο νεαρός δάσκαλος από την Κρήτη, Χάρης Γεωργιακάκης, που έλαβε τον τίτλο «εκπαιδευτικός της χρονιάς», κατάφερε -μετά από πενταετή συλλογική προσπάθεια όπως τονίζει – να μεταμορφώσει το γεμάτο φθορές και σχεδόν εγκαταλελειμμένο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίων, σε έναν χώρο που οι μαθητές χαίρονταν να πηγαίνουν και ταυτόχρονα να αφήσει το στίγμα του στην τοπική κοινωνία.

«Όλη αυτή η προσπάθεια, είναι ένα ψηφιδωτό μιας πενταετίας. Είναι μια προσπάθεια που ξεκινά από το 2017 και φτάνει μέχρι τώρα, το 2022», λέει ο ίδιος στο iefimerida. Αν και μπορούσε να επιλέξει ένα σχολείο εντός της πόλης του Ηρακλείου, επέλεγε συνειδητά να πηγαίνει στο Ολιγοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίων για να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2017.

Το ολιγοθέσιο σχολείο στο χωριό Βορίζια – μία ώρα από το Ηράκλειο, στους πρόποδες του Ψηλορείτη – είχε παραμεληθεί επί χρόνια, με αποτέλεσμα η εικόνα του να είναι αποκαρδιωτική και οι φθορές του να απειλούν την ασφάλεια των μικρών μαθητών.

Πλέον, το σχολείο έχει αποκτήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό, το κτίριο έχει αλλάξει τελείως όψη και έχει μετατραπεί σε έναν πολύχρωμο καμβά, ενώ μαζί του άλλαξε και η διάθεση των παιδιών και η γενικότερη νοοτροπία των κατοίκων, κάτι που ήταν το ζητούμενο για τον κ. Γεωργιακάκη.

«Έγινε μια προσπάθεια βελτίωσης σε πολλούς τομείς της λειτουργίας του σχολείου, των υποδομών και της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ώστε να μπορέσει να γίνει σύγχρονο σχολείο με προεκτάσεις προς την κοινωνία γενικότερα. Να μην είναι στενό, περιορισμένο, παρατημένο στη μοίρα του και να μην κυριαρχούν προκαταλήψεις και στερεότυπα για την περιοχή εκεί, τόσο για τους κατοίκους όσο και για τα παιδιά», αναφέρει χαρακτηριστικά ο 36χρονος δάσκαλος, ο οποίος μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους του, διένυε 106 χιλιόμετρα καθημερινά για να πάει στο σχολείο και να επιστρέψει στο Ηράκλειο όπου διέμενε.

Όταν μια περιοχή είναι δυσπρόσιτη και βρίσκεται σε μακρινή απόσταση όπως λέει, αποθαρρύνει τους εκπαιδευτικούς από το να δουλέψουν σε αντίστοιχα μέρη, ωστόσο, η ηθική ικανοποίηση είναι το μεγαλύτερο έπαθλο. «Προσωπικά, ήταν επιλογή μου. Κάτι χάνεις, αλλά κερδίζεις πολλά περισσότερα. Δεν παίρνει κανείς τα βραβεία για τα χιλιόμετρα. Κι άλλοι συνάδελφοι βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εμένα. Εξάλλου το βραβείο είναι κι αυτό στα πλαίσια της ηθικής ικανοποίησης και της αναγνώρισης. Τίποτα παραπάνω. Δεν κερδίζεις οικονομικά. Απλά αναδεικνύεται η δουλειά σου» επισημαίνει.

Αυτό που κατάφερε ο κ. Γεωργιακάκης μετά από προσπάθεια πολλών ετών, είναι όχι μόνο να αλλάξει την όψη του σχολείου, αλλά και να αμβλύνει τις εκπαιδευτικές και κοινωνικές ανισότητες μέσα από διάφορες δράσεις, βασιζόμενος στο φιλότιμο των συναδέλφων του και στη συνεργασία των γονέων και της δημοτικής αρχής. Αυτό ήταν το κίνητρό του άλλωστε. «Το σχολείο είναι ολιγοθέσιο, δυσπρόσιτο, δεν έχει σταθερό προσωπικό και τα παιδιά εκεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν έχουν εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων. Δεν κάνουν δηλαδή πληροφορική, αγγλικά, γυμναστική, μουσική, θεατρική αγωγή. Οπότε πρέπει εμείς οι εκπαιδευτικοί να βρούμε τρόπο, να διδάξουμε και αυτά τα αντικείμενα», εξηγεί.

Μέσα από την ανάδειξη της ιστορίας του, ο Χάρης Γεωργιακάκης, θέλει να εμπνεύσει κι άλλους εκπαιδευτικούς και η προσπάθεια του να βρει μιμητές. «Μακάρι όσοι πάνε σε σχολεία που ενδεχομένως έχουν ανάγκες,να μπουν σε αυτή τη διαδικασία. Ίσως θα πρέπει να θυσιάσουν κάποια πράγματα για να καταφέρουν κάτι. Όμως δεν μπορείς να κερδίσεις στη ζωή σου αν δεν προσπαθήσεις, δεν θυσιάσεις, δεν κοπιάσεις. Να γίνουν οι ίδιοι η ψυχή της εκπαίδευσης και να προσπαθήσουν να βελτιώσουν το σχολείο και να διαμορφώσουν ένα περιβάλλον αξιόλογο για μάθηση, που να είναι σημείο αναφοράς, άσχετα με το αν θα βρουν ανταπόκριση άμεσα».